Συνέντευξη στο Περιοδικό “ΟΚ”: Στέλιος & Αγγελική Αγγελίδη: «Η σχέση μας ήταν καρμική»

Μια απρόσμενη γνωριμία ήταν αρκετή για να αποχωριστεί ο γνωστός δερματολόγος την εργένικη ζωή και να αποφασίσει η γοητευτική Marketing Manager και εικαστικός να ενωθεί για δεύτερη φορά με τα ιερά δεσμά του
γάμου. Το ζευγάρι μετρά πλέον, είκοσι χρόνια μαζί και φωτογραφίζονται οικογενειακώς στο εντυπωσιακό σπίτι τους στα βόρεια προάστια.
Μπαίνοντας στο σπίτι τους στα βόρεια προάστια γίνεσαι αμέσως, αποδέκτης μιας καλλιτεχνικής αισθητικής εμπειρίας που φέρει την προσωπική τους υπογραφή. Η Αγγελική Αγγελίδη έχει επιμεληθεί και την τελευταία λεπτομέρεια. Από τη διακόσμηση και τους πίνακες που κοσμούν τους τοίχους, μέχρι τα έπιπλα – τον σχεδιασμό των οποίων έχει αναλάβει σε πολλές περιπτώσεις η ίδια. Με υποδέχονται στο σαλόνι τους, με το μαρμάρινο τζάκι και το επιβλητικό χριστουγεννιάτικο δέντρο με τις διακοσμητικές μπάλες σε μεταλιζέ αποχρώσεις. Σε κάθε γωνιά του καθιστικού, υπάρχουν γιορτινά κεράσματα για τους καλεσμένους. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στους πίνακες αναρωτιέμαι πώς έγινε η μετάβασή της από Marketing Manager σε μεγάλες εταιρείες σε επιτυχημένη εικαστικό: «Από μικρή ήξερα ότι η δημιουργία, η εξερεύνηση κι εγώ ήμασταν αναπόσπαστο κομμάτι. Αυτό μου έβγαινε έντονα πάντα και παντού. Από τη ζωγραφική και την ποίηση, μέχρι τον σχεδιασμό επίπλων και τη μαγειρική.
Κάποια στιγμή περνώντας τα χρόνια, αρχισα να μεταφέρω αρμοδιότητες στους συνεργάτες μας, διότι ήθελα η μετάβαση απο το επιχειρείν στην Τέχνη να γίνει με ομαλό τρόπο. Ταυτόχρονα ξεκίνησα σπουδες στο κολέγιο Βακαλό και στον κορεάτικο πολιτισμό και τη γλώσσα. Ώσπου κατέληξε να γίνει το όνειρο πραγματικότητα!», εξηγεί.
O Στέλιος Αγγελίδης την κοιτάει με υπερηφάνεια όση ώρα μιλάει για τα όνειρά της και με βλέμμα που σε τίποτα δεν μαρτυρά ότι έχουν περάσει κιόλας 20 χρόνια από την πρώτη τους συνάντηση.

Πώς γνωριστήκατε;

Αγγελική: Γνωριστήκαμε πριν από 20 χρόνια στη δουλειά. Εκείνος ήταν γιατρος και μόλις είχε έρθει στην εταιρεία που εργαζόμουν τότε κι εγώ ήμουν στο κομμάτι του marketing. Μια μέρα, καθώς ήμουν εκνευρισμένη με το τμήμα
του, όρμησα σαν σίφουνας στο γραφείο του για να διευθετήσω ένα σημαντικό θέμα. Βλέπω λοιπόν έναν ψηλό άντρα που φορούσε την ιατρική ποδιά και είχε γυρισμένη την πλάτη προς την πόρτα. Άρχισα να μιλάω έντονα,
ξεχνώντας ότι είναι καινούριος στην εταιρεία και νομίζοντας ότι έχω μπροστά μου τον προηγούμενο γιατρό. Εκείνος γύρισε έκπληκτος να με δει και τότε συνάντησα την πιο γλυκιά ματιά του κόσμου. Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη που
είχαν και τα δικά του μάτια.
Στέλιος: Αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι ότι ο έρωτας προκύπτει με την πρώτη ματιά. Κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, βλέπεις έναν άνθρωπο και νιώθεις ότι αυτός είναι ο άνθρωπός σου.

Πότε καταλάβατε ότι είστε ο ένας για τον άλλον;

Αγγελική: Η σχέση μας ήταν καρμική. Εντωμεταξύ ο Στέλιος ήταν ορκισμένος εργένης κι εγώ μια υπερβολικά ανεξάρτητη γυναίκα. Είχα ήδη ένα παιδί, τον Δημήτρη, από τον προηγούμενο γάμο μου, και μια δουλειά ιδιαίτερα απαιτητική που με ανάγκαζε να είμαι ψυχή και σώμα εκεί. Παρ’όλα αυτά ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Στον μήνα επάνω αρχίσαμε να βγαίνουμε και πολύ σύντομα, κάποιο βράδυ σε ένα εστιατόριο, μου έκανε πρόταση γάμου.
Στέλιος: Από τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας, της είπα ότι θα παντρευτούμε και θα κάνουμε ένα παιδί που θα τον λένε Αγαπούλη. Έτσι έγιναν τα πράγματα και ήρθε στη ζωή ο γιος μας Αγάπιος. Εκτός από ζευγάρι, είστε και συνεργάτες καθώς εσύ, Αγγελική έχεις αναλάβει τον τομέα του management στα ιατρεία του συζύγου σου, με την επωνυμία «Narcissus», σε Ελλάδα και Κύπρο. Έχει επηρεάσει καθόλου αυτό τη μεταξύ σας σχέση;
Αγγελική: Δεν βλεπόμαστε στη δουλειά, ο καθένας είναι στο γραφείο του. Ο Στέλιος έχει πολλή δουλειά ενώ εγώ ασχολούμαι με το προσωπικό και τους πελάτες. Έχω το άγχος να λειτουργούν όλα στην εντέλεια. Για να καταλάβεις
μπορεί να τύχει να συναντηθούμε απλά στον διάδρομο. Ουσιαστικά βλεπόμαστε το βράδυ στο σπίτι.

Τα παιδιά έχουν εκδηλώσει την επιθυμία να ασχοληθούν και εκείνα, με το επάγγελμά σας;

Αγγελική: Ο μεγάλος μου γιος ο Δημήτρης έχει ήδη βρει τον δρόμο του στην γενετική και γονιδιακή διαιτολογία με εξειδίκευση την αλλαγή του DNA και ο μικρός μας μέχρι στιγμής μας λέει ότι θέλει να γίνει επίσης γιατρός.
Στέλιος: Θεωρεί ότι είναι ήδη γιατρός και απλώς θα εξελίξει το επάγγελμα. (γέλια) Θέλω να σου πω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις ενώ έχει ως πρότυπο τον πατέρα – γεγονός που είναι καλό καθώς το παιδί πρέπει να χαρακτηρίζεται
από τον ομόφυλο γονέα στην προσωπικότητά του – παράλληλα έχει ως πρότυπο και τη μητέρα του γιατί τη θαυμάζει. Κι αυτό γιατί εκτός από τον ρόλο της μητέρας, βλέπει και τις επιτυχίες της. Αυτό έγινε και με την έκθεση
που έκανε η Αγγελική (σ.σ. η πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «Και εγένετο Φως») και τη γενικότερη προσπάθειά της στα επαγγελματικά. Για εμένα λοιπόν είναι πολύ σημαντικό αυτό γιατί υπάρχει μέσα του ο σεβασμός προς το
αντίθετο φύλο, ο οποίος θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή.

Δεδομένου ότι δεν έχετε αποχωριστεί από το σπίτι τον μικρότερο γιο της οικογένειας, σας αγχώνει η στιγμή που θα συμβεί αυτό;

Αγγελική: Νομίζω πως όχι κι αυτό γιατί το πέρασα με τον μεγαλύτερο γιο μου, τον Δημήτρη. Θέλω τα παιδιά μου να ανοίξουν τα φτερά τους. Δεν θα είχα πρόβλημα και να μου έλεγε ‘’Μαμά, πάω να μείνω στην Αμερική’’. Δηλαδή
τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να είχα (γέλια)…
Στέλιος: Ενώ η δήλωσή της είναι αυτή, θέλω να σου πω ότι πολλές φορές την ακούω να λέει ‘’Τι θα κάνουμε όταν θα φύγει ο μικρός;’’.
Αγγελική: Εμείς έχουμε μάθει να ζούμε σαν ερωτευμένο ζευγάρι. Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι του λέω συχνά «Στέλιο, τι θα κάνουμε;».
Στέλιος: Για εμένα είναι λίγο πιο δύσκολο γιατί από τριών χρονών -που ο Αγάπιος ξεκίνησε να πηγαίνει σχολείο- κάθε μέρα τον ξυπνάω εγώ. Ακόμα κι αν έχω κοιμηθεί στις 4 ή στις 5 το πρωί. Τον ξυπνάω, παίρνουμε μαζί πρωινό και τον ετοιμάζω για να φύγει για το σχολείο. Και κάθε βράδυ, με εξαίρεση αν λείπω από το σπίτι, τον βάζω εγώ για ύπνο. Είναι η ρουτίνα μου.

Επομένως ευχαριστηθήκατε την περίοδο της καραντίνας που ήσασταν όλοι μαζί στο σπίτι;

Αγγελική: Ναι, μας άρεσε πολύ. Είχαμε μια γλυκιά ρουτίνα, την οποία δεν σου κρύβω ότι προσωπικά μου κακοφάνηκε όταν χρειάστηκε να την αποχωριστώ. Παράλληλα, η καραντίνα για εμένα λειτούργησε ως σύμμαχός μου, διότι την χρησιμοποίησα και να για δημιουργήσω καλλιτεχνικά χωρίς να αποσπάται η προσοχή μου.
Στέλιος: Η αλήθεια είναι πως η πρώτη καραντίνα για εμάς ήταν πολύ σημαντική γιατί, μεταξύ άλλων, ξεκουραστήκαμε. Ήταν μια παύση για όλους. Διοτί το να κάνεις εσύ μια παύση και όλος ο υπόλοιπος κόσμος να λειτουργεί κανονικά, δεν χαρακτηρίζεται ως παύση αλλά ως φυγή. Κηφινεύεις.

Σας φόβισε καθόλου η πανδημία του κορονοιού;

Στέλιος: Ως γιατρός πάντα είμαι ψύχραιμος. Όταν όμως πέρασε κορονοϊό η Αγγελική, και νοσηλεύτηκε, φοβηθήκαμε. Yπήρξε μια επιπλοκή και κατέβηκαν τα αιμοπετάλιά της στα 3000. Κινδύνευσε η ζωή της. Αναγκάστηκε να μπει σε κλινική κόβιντ. Χρησιμοποιήσαμε τα μονοκλωνικά αντισώματα σαν θεραπεία. Περάσαμε λοιπόν ένα χρονικό διάστημα που μετρούσαμε κάθε μέρα τα αιμοπετάλια και βλέπαμε αν και πόσο ανέβαιναν.
Αγγελική: Πέρασα πολύ δύσκολα. Είχα σοβαρά συμπτώματα. Συνέβη την Άνοιξη γι’αυτό και ακύρωσα την έκθεση μου και τη μετέφερα τώρα. Συγκεκριμένα βγήκα θετική τον Απρίλιο, μια εβδομάδα πριν εμβολιαστώ. Στο νοσοκομείο ερχόταν μόνο ο Στέλιος να με δει ντυμένος σαν αστακός για να με βοηθήσει να κάνω μπάνιο γιατί αιμοραγούσα από παντού. Έμεινα μια εβδομάδα μέχρι να πάρω τα φάρμακα και μετά ήμουν στο σπίτι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Δηλαδή για να περπατήσω δύο μέτρα ήθελα βοήθεια. Έπινα νερό και έτρεμε το χέρι μου. Μετά από αυτή την περιπέτεια έπαψα να φοράω μαύρα ρούχα, βάζω μόνο χρώματα.

Τα έντονα χρώματα χαρακτηρίζουν και τη ζωγραφική σας. Πώς εμπνευστήκατε την πρώτη σας έκθεση Και εγένετο φως που δόθηκε πρόσφατα στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων;

Αγγελική: Το Και Εγένετο φως, έχει πολλές έννοιες για εμένα. Από τη μια όλα αυτά που δημιούργησα έγιναν μέσα από το φως και τα χρώματα της ψυχής μου. Εξάλλου πάντα πίστευα ότι τα δυνατά χρώματα έχουν φως και πάντα τα είχα ως σύμμαχο. Από την άλλη, η θεματολογία που επέλεξα έχει να κάνει με τη δημιουργία του κόσμου όπως τη γνωρίζουμε και φυσικά μελετώντας τον κορεατικό πολιτισμό συνέδεσα τα κοινά σημεία τους με τον ελληνικό πολιτισμό. Επίσης, το Και Εγένετο φως συμβολίζει το δικό μου βάπτισμα στον κόσμο της τέχνης και θεώρησα ότι είναι ο καταλληλότερος τίτλος για την πρώτη ατομική μου έκθεση. Από εκεί και πέρα ένα όνειρο ζωής είναι να δραστηριοποιηθώ στη Σεούλ. Όμως η προτεραιότητα μου είναι, αφού συνδέσω τους δυο πολιτισμούς, να τους
μεταφέρω μέσα από τους καμβάδες μου σε όσες περισσότερες χώρες μπορώ.

Κύριε Αγγελίδη, τα δικά σας επόμενα σχέδια ποια είναι;

Στέλιος: Εμάς η δουλειά μας εξελίσσεται από μόνη της. Λόγω μάλιστα της παγκοσμιοποίησης, κάθε βήμα που γίνεται ανακοινώνεται άμεσα. Ό,τι γίνεται για παράδειγμα στην Καλιφόρνια, το ίδιο κάνουμε και εμείς εδώ. Η εξέλιξη, ωστόσο, έχει να κάνει κυρίως με την αισθητική και τις τάσεις της εποχής, παρά με τις τεχνολογίες για την αποκατάσταση της ομορφιάς. Αυτά είναι απλά τα όπλα στη φαρέτρα μας που δίνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αν κάποια γυναίκα έρθει στο ιατρείο σας και ζητήσει κάτι που δεν αρμόζει στη δική σας αισθητική, λέτε απευθείας «όχι»;
Στέλιος: Αυτό είναι ίσως κάτι που με χαρακτηρίζει. Για να κάνω κάτι σε κάποιον άνθρωπο θα πρέπει να έχουμε κοινό αισθητικό μέτρο. Γιατί κάνοντας μια θεραπεία σε εσένα είναι σαν να βάζω την υπογραφή μου. Η αισθητική του κάθε γιατρού καθορίζει το πόσο σέβεται το επάγγελμά του αλλά και το αν αγαπάει τις γυναίκες. Εγώ αυτό που κάνω είναι να ακούω τις επιθυμίες τους, να αφουγκράζομαι αυτά που θέλουν και να τις κατευθύνω ώστε να αναδείξουν τα καλύτερα χαρακτηριστικά τους. Όχι να αποκαταστήσω την οποιαδήποτε ατέλεια νομίζει ο άλλος ότι έχει. Όπως καταλαβαίνεις, έχω διττό χαρακτήρα. Βλέπω τη γυναίκα ως άντρας και αντιπρόσωπος του άλλου φύλου αλλά και ως γιατρός.